هر پستان 12 تا 20 قسمت به نام لوبول تشکیل شده است که مانند قاچ های پرتقال در کنار هم قرار گرفته اند. هر یک از این لوبول ها از توده های کثیری سلول مانند خوشه های انگور تشکیل شده اند که پهلوی هم چیده شده و در کنار یک مجرای ظریف قرار گرفته اند.
ترشح این سلول ها که همان شیر است، به داخل این مجاری ریز ریخته می شود. از پیوستن این مجاری یک مجرای اصلی در هر لوبول تشکیل می شود که به نوک پستان منتهی می گردد.

در تشکیل پستان علاوه بر بافت اصلی یعنی غدد تولید کننده شیر، بافت چربی و بافت هم بندی نیز وجود دارد که بر روی هم شکل موزون پستان را به وجود می آورند.
سلول های پستان تحت تاثیر هورمون های بدن از نظر تعداد و حجم افزایش می یابند و وقتی میزان هورمون کاهش یابد، مجدداً به وضع اولیه بر می گردند. همین پدیده، تغییرات حجم و حساسیت پستان را در حالت قاعدگی ماهیانه به وجود می آورد.

سلول های بافت پستان، غذا و اکسیژن خود را از سرخرگ هایی که از جدار قفسه سینه وارد پستان می شود، دریافت می کنند. برگشت خون از طریق سیاهرگ ها انجام می گردد. همچنین عروق ظریفی نیز وجود دارند که لنف را جمع آوری و به طرف غدد لنفاوی زیر بغل هدایت می کنند.
توده های پستان ( که در لفظ عامیانه غده پستان نامیده می شود ) در بسیاری از خانم ها و گاهی به ندرت در آقایان به وجود می آید. مهم ترین نکته این است که خانم ها به محض احساس یک توده در پستان، باید به پزشک مراجعه نمایند. گرچه از هر 10 توده که بیماران پیدا می کنند فقط یکی سرطانی است، ولی رها کردن توده ها در سینه به هیچ وجه عاقلانه نیست و ممکن است سبب از دست رفتن فرصت طلایی برای درمان شود.

عفونت ها، کیست ها، توده های خوش خیم و توده های سرطانی هر یک سبب به وجود آمدن سفتی در یک قسمت پستان می شوند. عفونت معمولاً در خانم های جوانی بروز می کند که تازه زایمان کرده و یا به کودک خود شیر می دهند و اضافه بر سفت شدن یک ناحیه سینه، با تب، التهاب، قرمزی پوست و درد همراه است.
تومورهای خوش خیم و سرطان ها گاهی در معاینه قابل تمایز نمی باشند. معمولاً در موقع استحمام متوجه سفتی در یک ناحیه پستان خود می شوند و چون در استحمام قبلی وجود نداشته است، از پیدایش ناگهانی و رشد توده دچار هراس و نگرانی می شوند، ولی حقیقت آن است که تمام توده های پستانی مدتی قبل از آن که به وجودشان پی برده شود، وجود داشته اند.

گاهی نگرانی و ترس از رو به رو شدن با واقعیت سبب می شود که بیمار غده خود را به کلی پنهان کند و مدت ها هیچ کس را از آن آگاه نکند. این بزرگترین جفایی است که یک بیمار می تواند در حق خود انجام دهد و همان طور که گفته شد، بهترین کار مراجعه به پزشک و رفع نگرانی است